آتشی خورده به چشمم که شب روز ندارم سخن از دوست نخوانم ، خبر از دوش ندارم
همه نومید شده اُم امیدم شب و روز تو بگو خواب ندارم که بوالله ندارم
موهم و حق و توهم همه در هم مانند بارالهه که دگر تاب ندارم که ندارم
ساحت ذهن توهم زده ام مسرور است لیک باید که بمانم که بدانم که نمانم
مهنت و حرمت و تهمت همه بر من باشد تو بگو باز نمانم که نمانم که نمانم
قصه ی من شده آن گرد حرم چرخ کثیف تو بگو باز بمانم که بمانم که بمانم
این حرم بود و بوَد نان و نمک را حرمت که تو خوانم و من از خویش نخوانم که نخوانم
حاجت ما ندهی هیچ نباشد غم و لیک تو مران حد به گناهم که ندارم که ندارم
شب پر سرد من و طاقت جان سوز نظر چشم بربندم و عمرا نتوانم نتوانم
خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است کام بستنن به خدایم نتوانم نتوانم
////////////////////////////////////
پ ن 1/ من کلا نه می دونم وزن عروضی و از اینها چیه نه قائده شعر
تنها از شعر قافیه و ردیف رو می دونم که فکر نکنم تو همین چند بیت هم رعایت شده باشه اما نم تونم خودم رو مجبور کنم به خالی شدنم توی قالب
پ ن 2/ انشالله که بتونم با سلامتی برسم کربلا و حرم رو ببینم...
یا علی
سراغاز
قل هوالله لامره قد قال من له‌الحمد دائما متوال
احد غیر واجب باحد صمد لم یلد و لم یولد
آنکه هست اسم اعظمش مطلق حی و قیوم نزد زمره‌ی حق
آنکه بی‌نام او نگشت تمام نامه‌ی ذوالجلال و الاکرام
آنکه فوقیتش مکانی نیست وآنکه کیفیتش نشانی نیست
آنکه بیرون ز جوهر و عرضست وآنکه فارغ ز صحت و مرضست
آنکه تا بود یار و جفت نداشت وآنکه تا هست خورد و جفت نداشت
آنکه زاب سفید و خاک سیاه صنع او آفتاب سازد و ماه
آنکه مغزست و این دگرها پوست وآنکه چون نیک بنگری همه اوست
آنکه او خارج از عبارت ماست ذات او فارغ از اشارت ماست
نیست انگشت را به حرفش راه مگر از لا اله الالله
ای منزه کمالت از کم و کاست هر چه دور از هدایت تو نه راست
راز پنهان آفرینش تو نتوان دید جز ببینش تو
در نهان نهان نهفته رخت در عیان همچو گل شکفته رخت
خالق هر چه بود و هست تویی آنکه بگشود وانکه بست تویی
شعر از اوحدی مراغه ای
